... زیبایی

همه عالم محو در زیبایی است و کسی را که چشمی بر عالم داشته باشد سیاهی نبیند
و هر چه که مدح ستایشی از کسی یا چیزی گفته شود مدح و زیبایی اوست
و غیر او مدح و ستایشی نیست که گفته شود و مگر نه اینکه «الحمد لله رب العالمین» که ستایش و مدح فقط از آن خداست و این نه اینکه کسی را نتوان مدحی کرد و ستایشی نتوان کرد بل این است که مدح و ستایش کسی یا چیزی در باطن همان مدح و ستایش اوست و مگر نه اینکه در این عالم غیر اویی نیست و هر انچه که هست اوست. و مگر نه اینکه مدحی که گفته شود زیبایی و جمالی است که در ممدوح خود دیده شده که آن نیز برگرفته شده از جمال و زیبایی اوست.
گل و طبیعت و کوه وچنگل همه اشکالی از زیبایی صورت اوست
و دل دادگی و محبت جلوه ای از کمال و اوج زیبایی اوست که او نیز بارها تذکر داده که گوش باشیم
و کتابش هر انجا که تصویری از زیبایی صورت دنیوی گفته شده غالبا پاداشی عینی برای مان تصور می کند
ولی هر گاه که از زیبایی دل دادگی و محبت گفته شده خود را پاداش قرار داده و قرب خود را نوید داده
حال زیبایی گل و صورت دیدنی عالم خاکی 
یا سیرت و دل دادگی هایی که چشمی توان دیدنش را نیست؟
هر گز نمی توان زیبایی یک گل را با زیبایی یک دوست داشتن مقایسه کرد 
و اگر نمایشی از این زیبایی تصویر کشیده می شود آیینه ای است از درون به آتش کشیده ی شده من